Βουτάω μες τα μάτια των ανθρώπων
σα να `μαι ναυαγός σε ωκεανό
Γυρεύοντας την άκρη των ερώτων
σκοινί για να αποδράσω απ’ το κενό

Ξεφεύγεις κι όμως νιώθω είσαι κάπου
αέρας, μυρωδιά μεθυστική
Του ονείρου υλικό ή του θανάτου;
Φιλί που ξαναδίνει τη ζωή.

Σε ψάχνω στης σελήνης τα σκοτάδια,
στον ήλιο που σε κρύβει μες το φως
Στης τύχης τα παράξενα σημάδια,
ο άνθρωπος μου να `σαι και ο Θεος.

Ξεφεύγεις κι όμως νιώθω είσαι κάπου
αέρας, μυρωδιά μεθυστική
Του ονείρου υλικό ή του θανάτου;
Φιλί που ξαναδίνει τη ζωή.