Χρόνια και χρόνια, σκληρό χειμώνα,
και σε καρτερώ...
Τρέχω σ΄ανώγια και σε κατώγια
την εικόνα σου να βρω...

Και δε μου δωσες να πιω
ούτε ένα ποτήρι με νερό
και παράπονο πικρό,
ούτε ένα χάδι σου απλό.

Ζήση πνιγμένη και προδομένη
και σε καρτερω
τρέχω στους δρόμους, ρωτώ γειτόνους
σ΄αδειους κόσμους σε ζητώ.

Και δε μου δωσες να πιω
ούτε ένα ποτήρι με νερό
και παράπονο πικρό,
ούτε ένα χάδι σου απλό.

Φώτα σβησμένα, χάδια κλεμμένα,
σπίτι μου κλειστό,
όνειρα σκόρπια, λάθη και ξόρκια
και ένα τέλος ταπεινό.

Και δε μου δωσες να πιω
ούτε ένα ποτήρι με νερό
και παράπονο πικρό,
ούτε ένα χάδι σου απλό.