Αηδίες - ο χρόνος έγινε για να κυλάει

οι έρωτες για να τελειώνουν

η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο

κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο

με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,

μονάχα όποιος τα διψάει όλα

μπορεί να με προφτάσει,

ότι ζήσαμε

χάνεται,

γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου

και μόνο καμιά φορά,

τις νύχτες,

θλιβερό γερασμένο μυρηκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη

μνήμη,

όσα δε ζήσαμε

αυτά μας ανήκουν -

ά, εσείς, χημικές ενώσεις του μυαλού μου

έσω εκκρίσεις μου

ανεμόσκαλα των νεύρων μου

θα σε τραντάξω, σαν ένα δουλικό που μ’ όλο το μίσος του

χτυπάει έν ακριβό χαλί,

μέχρι που να μου ρίξετε μια καινούργια λέξη,

μόλις κομένη από τους αμπελώνες

της αυριανής μας τρυφερότητας. Μελλοντικό κάρβουνο,

που θα καίγεσαι

από έρωτα, και ποίημα εσύ αυριανό, όχι με λέξεις,

μα με ανυπόκριτα κι αμάραντα ερωτικά κρεβάτια

και φεγγερά μεγαλόφωνα μάτια

μουγκών.