Φεύγοντας

δεν πήρα μαζί μου παρά τις προσβολές που μούκαναν

μεγάλες σαν αιωνιότητες,

και που όλες οι αιωνιότητες

δε θα φταναν να τις ξεχάσω. Πήρα τον παλιό, φαγωμένο

νεροχύτη της κουζίνας μας

που πάνω του πηγαινοέρχονταν τα χέρια της μητέρας μου

σα δυο μικροί μαραμένοι αρχάγγελοι - μερικά δυνατά πιοτά

και τη μεγάλη, λυπημένη αρκούδα απ’ τα παιδικά πρωινά μου.

Πήρα ακόμα τους πόνους όλων των γυναικών που αγάπησα

σάν ένα κατάστερο ανάχτορο χτισμένο πάνω στα βλέφαρά μου.