Νύχτα παλεύω το θεριό
και το πρωί αποκάμω,
ίσα που τρέμει να σβηστεί
καντήλι που έχει ξεχαστεί,
απ’ την αρχή τ’ ανάβω.

Με κέρασες παλιό κρασί,
φωτιά να ξεδιψάσω
κι ένα γυαλί για φυλαχτό,
όπου μ’ αγγίξει να κοπώ
άλλη να μην κοιτάξω.

Όσα τ’ αστέρια του ουρανού
τόσα τα σ’ αγαπώ μου,
τα κύματα της θάλασσας
σταγόνες μύρο του αφρού
τα χάδια στο κορμί σου.

Με κέρασες παλιό κρασί,
φωτιά να ξεδιψάσω
κι ένα γυαλί για φυλαχτό,
όπου μ’ αγγίξει να κοπώ
άλλη να μην κοιτάξω.