Ταβάνι μ’ αστέρια το λες ουρανό
σεντόνι κουρέλια, βαθύ ωκεανό.
Τα χέρια στο στρώμα ριζιμιά στο κενό
ελεύθερη πτώση κορμί ένα βουνό.

Χάσαμε κι οι δυο εχάσαμε,
εκείνο που ήτανε να `ρθει.
Ανάψαμε, όμως δειλιάσαμε,
μήπως μας κάψει και χαθεί.

Στην ξύλινη πόρτα σπασμένο κλειδί
αρώματα ξένα στου σπιτιού την αυλή.
Σε χάρτινο σπάγκο τ’ ακροβάτη η ζωή
γυάλινος τοίχος, ρολόι ψυχή.

Χάσαμε κι οι δυο εχάσαμε,
εκείνο που ήτανε να `ρθει.
Ανάψαμε, όμως δειλιάσαμε,
μήπως μας κάψει και χαθεί.