Σύμπαν αχειροποίητο
που κάθε τόσο σ’ επισκεπτόμαστε οι θνητοί
με κείνα
τα φαλλικά μας ματογυάλια
κοιτάζοντας, σαν πρίαποι, εκστατικοί
τις σκοτεινές οπές σου
έτσι καθώς
ανεξιχνίαστες καλύπτουν τα μυστήρια.

Σύμπαν μου, μαύρο κρίνο
εσύ
που `χεις για γύρη
σκόνη των αστεριών και σπόρους
από αρχαίες καταστροφές
δεν παύεις να μας στέλνεις τα μηνύματα.
Την ώρα που μπροστά στων γυναικών
την ωραία πύλη προσευχόμαστε, την ώρα που
μπροστά
απ’ τις θαυματουργές εικόνες σου
στεκόμαστε γονατιστοί
νιώθοντας
τις μυστικές δονήσεις σου
αγγίζοντας η γλώσσα μας το αλμυρό τους δάκρυ
την γεύση την αληθινή του υμένα σου.