Είπε ο σοφός διανοούμενος Πωλ Σαρτρ
πως κόλασή μας είν’ οι άλλοι.
Μα εγώ κάθε φορά που γυναικεία σάρκα θα μυρίσω
μες στον παράδεισο για λίγο θα βρεθώ.
Γιατί γνωρίζω πως
η κάθε κόλαση έχει και τον παράδεισό της
όπως τ’ αντίθετό του ο αριθμός.
Κι είν’ ο φαλλός το πρόσημο του σώματος
κι ο έρωτας των πράξεων η πιο αθώα πράξη
πρόσθεση κι αφαίρεση μαζί.
Κι όταν κάνει ο έρωτας τη σούμα του
τα πρόσημα εξαλείφονται
τ’ αντίθετα γινόμαστε μηδέν.
Ξαναγυρνούμε στην αρχή
εκεί πριν απ’ τη γέννηση
εκεί μετά το θάνατο
σε μιαν ανυπαρξία γλυκιά
κι είμαστε σπόροι μοναχά, ιερά μηδενικά
ζώα κυκλικά, συμπαντικοί τροχοί
γύρη αθώα μες στου χρόνου το λουλούδι
κι ο οργασμός η μέθη η βαθύτατη
του σύμπαντος ο αιώνιος ο παρανομαστής.