Μικρό το ‘χα γνωρίσει
μικρό προβληματάκι
ανώριμα φερόταν
το πήρα απ’ το χεράκι.

Το άφησα να παίξει
για λίγο στο μυαλό μου,
μου ‘παν θα το ξεχάσω
μια τόση δα σταλίτσα
μικρό προβληματάκι.

Μικρή το ‘χα γνωρίσει
που όλα ήταν μεγάλα
τι ήταν μια χουφτίτσα
μια άσπρη χιονομπάλα.

Που κύλησε μακριά μου
να λιώσει μες στη νύχτα
πως μάζεψε ότι βρήκε
τι το ‘φερε μπροστά μου,
τι ήταν μια χουφτίτσα.

Δεν έφυγε ποτέ, μεγάλωσε,
δεν ξέχασε ποτέ δεν άλλαξε,
δεν λύθηκε ποτέ, δεν άντεξε
τη σιωπή του πρόθυμα τη ράγισε.

Ποτέ δεν θ’ αφήσω
ξανά προβληματάκι
να παίζει στο μυαλό μου
σαν να ‘τανε παιδάκι.