Κάποτε, καθώς φεύγεις πηγαίνοντας σε μια μεγάλη μάχη θα σου `τυχε ν'ακούσεις ξαφνικά από `να παράθυρο ένα πιάνο να παίζει…

Ίσως ένα κορίτσι με άσπρα δάχτυλα ή ένας άντρας με δυνατά χέρια να παίζουν αυτόν τον λυπημένο σκοπό που σου θυμίζει τα παιδικά σου χρόνια, τους χαμένους έρωτες, όλα όσα ονειρεύτηκες χωρίς να τα ζήσεις, τα γιασεμιά που σου γυρίσανε, την καρδιά σου που την ποδοπατήσαν.

Εσύ στέκεσαι με το στόμα ανοιγμένο ακούγοντας κάτω απ’ τη βροχή – μα πρέπει να βιαστείς, προχωράνε οι άλλοι χάθηκαν κιόλας στη στροφή του δρόμου.

Κι όπως ξεκινάς με πλατύ βήμα τα παιδικά σου χρόνια, οι χαμένοι έρωτες, όλα όσα ονειρεύτηκες χωρίς να τα ζήσεις, τα γιασεμιά που σου γυρίσανε, η καρδιά σου που την ποδοπατήσαν ξεκινάνε κι αυτά πλάι σου – να πολεμήσουν μαζί σου.