Πρωτομαγιά σε πρόδωσαν κι έγινες πανηγύρι.
Φαντάσματα στοιχειώσανε, άλλων καιρών καημοί.
Για μας ευδαίμονες θνητούς, μένει το χαρακίρι
για μι’ άλαλη Καισαριανή
για ένα Λαύριο κουφό
που έχει πια χαθεί.

Πρωτομαγιά δεν άντεξες, σ’ αυτών την καταιγίδα
αν κ’ είχες για αξίες σου, μόχθο και προσμονή.
Στις συνειδήσεις έμεινες, Αισχύλου ηρωίδα
σε μια άθλια παράσταση
για εκείνους τους πανάθλιους
που έχουν βολευθεί.

Πρωτομαγιά πες μου εσύ, τι άλλο να προσμένω;
Όταν τα βήματα βαριά, με φέρουν προς τα `κεί
κι αντίκρυ μου θε να σταθεί, σαν κάτι ξεχασμένο
δόλιων μανάδων οιμωγή
που ο χρόνος δεν εσίγησε.
Πρωτομαγιά είσαι εσύ;