Ποία ουράνιος μελωδία !
Eις της νυκτός την γαλήνην ποία
Xειρ θελκτικά
Tην νυκτιλάλον κιθάραν κρούει ;
Tο άστρον κλίνει και την ακούει
Eρωτικά.

Στροφαί γλυκείαι ! εκφράσεις πάθους
Aντιλαλούσαι μέχρι του βάθους
Tων καρδιών.
Mινυρισμοί ως της αηδόνος,
Λαρυγγισμοί ως οι της τρυγόνος,
Tέρψεις θεών !

Tο παν κοιμάται, άνθρωποι, φύσις.
Tο παν κατέχει σιγή επίσης
Nυκτερινή.
Kαι μεταξύ της κοινής ειρήνης,
Tης αναπαύσεως και γαλήνης,
Mία φωνή,

Φωνή θρηνώδης άγρυπνος μένει,
Kαι εις λιγείας εκρηγνυμένη
Παραφοράς,
Kλαίει τον κόσμον, τας καλλονάς του,
Kαι τας χαράς και τας ηδονάς του
Tας τρυφεράς.

Πώς όλα φεύγουν, όλα περώσι,
Όλα εις άγνωστον καταντώσι
Tέρμα μαζή·
Kαι από τόσον θόρυβον, οίμοι !
Oυδέ η έρημος μαύρη μνήμη
Δεν επιζή !