Ἤδη αἱ χῶραι φαίνονται τῆς Ἀφρικῆς κ’ Ἀσία
Στεναὶ εἰς τὴν ἀκόρεστον φυλὴν τῆς Ἀραβίας.
Τὰς τρεῖς ἠπείρους κτῆμά του γυρεύει ὁ σκηνίτης,

Τὴν κοσμοκράτορα ἀρχὴν ὁ πλάνης κ’ ἐρημίτης.
Ἰδοὺ ναυβάτης τολμηρὸς τὴν θάλασσαν διέβη,
Τὸν Ἴβηρα νικᾷ, πορθεῖ τὴν γῆν καὶ βασιλεύει.
Ὦ τῆς Ἀλάμβρας[2] μαγικαὶ διατριβαὶ, τεμένη
Αἰθέρια, χρυσότευκτα, ἐν οἷς ἡ δόξα μένει
Καὶ ἡ χλιδὴ τῶν Καλιφῶν ᾀείποτε γελῶσα·
Κόσμοι φαιδροὶ ἀραβουργεῖς, τεκτονικὴ χλιδῶσα,
Πόσων ὀνείρων τρυφηλῶν ἡ ὀροφή σας πλήθει!
Καὶ πόσων γαργαλίζετε Συβαριτῶν τὰ στήθη,
Οἵτινες εἰς ῥωμαντικὴν προσβλέπουν ὀπτασίαν
Τὴν μυθολογικὴν Αὐλὴν ἐκείνην καὶ πλουσίαν,
Τ’ ἀρώματα καὶ τὰ λουτρὰ, τὰ ἄνθη, τοὺς εὐνούχους,
Τόσων ἀπόπτων καλλονῶν ταμίας καὶ κλειδούχους,
Τὰ δροσερὰ μελίκρατα, καὶ τὸν γυναικωνίτην,
Καὶ τὸν Σουλτάνον παλλακῶν ἐν μέσῳ τὸν πρεσβύτην,
Καὶ εἰς χορὸν μὲ μουσικῶν όργάνων λάλον εἶδος,
Λυγιζομένην τὴν ὑγρὰν ὀσφὺν τῆς Ὀδαλίδος!
Τοιαύτη ὅλη σήμερον ὑπῆρχεν ἡ Εὐρώπη,
Ἤθη παντοῦ τ’ ἀσιανὰ ἐδέσποζον κ’ οἱ τρόποι,
Ἀπὸ ῥοῶν τοῦ Βαίτιδος καὶ μέχρις Ἀρχαγγέλου,
Ἐὰν ἡ χεὶρ ἡ σιδηρᾶ Καρόλου τοῦ Μαρτέλλου,
Ἡ εἰς τοὺς λάτρεις τοῦ Κορὰν διδάξασα τὸν τρόμον,
Τῶν Πυρηναίων εἰς αυτοὺς δὲν ἔφραττε τὸν δρόμον.
Ἀλλέως ἡ χριστιανικὴ Εὐρώπη ἦτον μία
Ἀκέραιος τὴν σήμερον τῆς Ἄγαρ πολιτεία,

Καὶ εἰς τοὺς πόδας τοῦ Μεζὶτ δὲν εἶχον χρείαν τότε
Τόσοι κατ’ ἔτος ἥρωες νὰ γίνωντ’ ἐξωμόται.