Ἀπέθανον οἱ Ἀχιλλεῖς, οἱ τῆς Ἑλλάδος φίλοι,
Καὶ μένουν οἱ πικρόχολοι Θερσίται καὶ Ζωΐλοι.[6]
Ἐκεῖνος ἄθρησκος, οὐδὲ Θεὸν πιστεύων ἴσως,
Ἀκμαῖον τὸ θρησκευτικὸν οὐχ ἦτον σώζει μῖσος.
Αὐτὸς ἀθλίους μᾶς καλεῖ κ’ ἐξώλεις καὶ προώλεις,
Διότ’ εἰς χρόνους εἴκοσι ἐλευθερίας μόλις
Τοσαύτας δὲν ἐδείξαμεν εἰς τὰ καλὰ προόδους,
Ὅσας οἱ ζήσαντες λαοὶ αἰώνων περιόδους.
Ἀλλὰ σὺ ὅλους τοὺς λοιποὺς ἐχθρούς μας ὑπερέχεις,
Καὶ μόνον εἰς τὸ δυσμενὲς ἐφάμιλλόν σου ἔχεις
Ἐκείνον ὅστις τὴν λαμπρὰν καταγωγήν μας φρίττει
Τὸ εὐγενὲς μᾶς ἀφαιρεῖ, καὶ νόθους μᾶς κηρύττει, [7]
Καθώς ποτε ὁ δήμιος ἐν τῇ ἀρχαίᾳ Ῥώμῃ,
Ὁσάκις κόρην τρυφερὰν τῷ ἔῤῥιπτον οἱ νόμοι,
Μὴ συγχωρούμενος ζωὴν παρθένου νὰ ἐγγίσῃ,
Τὴν παρθενίαν ἔφθειρε πρὶν τὴν καρατομήσῃ!