Καὶ ἡ πότνια ὁπόταν ἀργυρολαμπὴς Σελήνη
Ἐπὶ τῶν λευκῶν μαρμαίνῃ ἐρειπίων εὐμενὴς,
Καὶ ὁ Ἕσπερος σιμά της ἀκτινοβολῇ, γαλήνη,
Δρόσος τόση ἐφ’ ἁπάσης βασιλεύει τῆς σκηνῆς,
Ὥστ’ ἐγγὺς θεοῦ καὶ πνεῦμα ἀποκόσμιόν τι μένει
Ἡ ψυχὴ ἀπὸ ἐκστάσεις ἐκτενεῖς μεθυσκομένη.