Γνωρίζω πῶς τὰ πάθη μας ἀναίσθητον σ’ εὺρίσκουν,
Κ’ εἰς τὴν ψυχήν σου ὡς ἠχὼ ματαία ἀποθνήσκουν.
Ἐν μέσῳ τόσων ἀοιδῶν καλλικελάδων, μόνος
Ψυχρὸς παρέστης θεατὴς τοῦ νέου μας Ἀγῶνος.
Ματαίως φοβερὸς κρατὴρ, πανώλεθρος ἀνοίχθη,
Ματαίως μ’ αἷμα καὶ μὲ πῦρ ἡ γῆ αὐτὴ ἐμίχθη,
Καὶ μὲ νεκροὺς ἐσπείραμεν καὶ ὄρη καὶ ὑφάλους,
Καὶ δέκ’ ἀντιπαλαίοντες ἐνιαυτοὺς μεγάλους,
Τὰ στήθη ἠναγκάσαμεν τοῦ πλέον ἀμειλίκτου
Ν’ ἀφίνουν πότε θαυμασμοῦ κραγὴν, καὶ πότε οἴκτου.
Ἀκόμ’ ἡ γῆ ἐκάπνιζεν, καὶ ἡ Ἐλευθερία
Ἐσόβει εἰς ἐρείπια, αἱμόφυρτος, ἀγρία,
Ὅτε διέβης ἀπ’ ἐδῶ, μικρὰν κ’ εἰς τοὺς προγόνους
Φιλίαν αἰσθανόμενος καὶ πρὸς τοὺς ἀπογόνους.
Κ’ επιφωνήσας μαντικῶς, εὐθὺς μετὰ τὴν νίκην,
Τὸ φοβερὸν «Τετέλεσται!» θανάτου καταδίκην, [4]
Ἔδραμες εἰς τῶν Τούρκων σου τὰς εὐτυχεῖς ἀγκάλας,
Τὰς ἀρετάς των ν’ ἀσπασθῇς ἐγγύθεν τὰς μεγάλας,
Ἐκεῖ νὰ εὕρῃς τὴν ζωὴν, ἐκεῖ τὸ μέγα μέλλον,
Τὸν βίον τὸν ἀμόλυντον τῶν ἐπὶ γῆς ἀγγέλων!
Καὶ σήμερον τὴν ἔνδοξον πυρὰν τοῦ Ναβαρίνου
Πλάνην δεινὴν ἀποκαλεῖς, ἀξίαν πολλοῦ θρήνου,
Εἰς ἢν τὰ ἔθνη τὰ σοφὰ παρέσυρεν ὁ Βύρων,
Κ’ ὁ ψάλτης τῶν σημερινῶν καὶ παλαιῶν Μαρτύρων.[5]
Μὴ τοῦ Ἁρόλδου τὴν σκιὰν, κακόδαιμον, ταράττῃς!
Μὴ τὰς καλλίστας δάφνας του ἀνηλεῶς σπαράττῃς!
Ἐκεῖνος ἀπὸ ὅλην σας τὴν φήμην τῶν τριόδων
Ἐπρόκινε πολλάκις ἕν τοῦ Μαραθῶνος ῥόδον.
Ἐδῶ εἰς τὰ χαλκόκροτα ἑλληνικὰ πεδία
Εὑρῆκεν ἀνακούφισιν ἡ πάσχουσα καρδία.
Τὸν Μάρκον εἶχε σύντροφον, καὶ εἰς τὸ Μισολόγγι
Ἐξέπνευσαν πανευτυχεῖς οἱ ἔσχατοί σου φθόγγοι.
Ἐκεῖν’ οἱ ἄνδρες εὐγενεῖς, ἁπλοῖ, ἀρχαῖοι ἦσαν,
Καὶ ἔπνεον ἀκάθεκτον κατὰ τυράννων λύσσαν.
Δὲν τοὺς ἀνέθρεψαν ψευδεῖς τὸν νοῦν Ἰησουΐται·
Ἦσαν τῆς Σπάρτης μαθηταὶ, τῶν Ἀθηνῶν πολῖται.
Ὁ οὐρανὸς τὴν γῆν φθονῶν μακράν της τοὺς ἐπῆρε·
Ὁ Ἑλικὼν πενθηφορεῖ, κ’ αἱ Μοῦσαι μένουν χῆραι.