Φεῦ! ἡ τῆς φύσεως γλυκυτέρα
Ὥρα, πασῶν ταραχωδεστέρα
Παντοῦ εἶν’ ὅπου νεαρὸν βράζει
Αἷμα, καὶ νέα ψυχὴ στενάζει!
Τώρα ἐγείρονται αἱ βαρεῖαι
Θύελλαι, τώρα αἱ τρικυμίαι
Τοῦ δυσχειμέρου πρὸς ἃς ἐκεῖναι
Πόντου Εὐξείνου παίγνια εἶναι.

Τώρα τοῦ Λάτμου ἡ θεὰ σείει
Τὰς σκιὰς, τώρα δειλὴ μηνύει
Ἀκτὶς τὰ τρέμοντα βήματά της
Εἰς τὸν γλυκὺν Ἐνδυμίονά της.
Ἀπὸ τοῦ φίλου παιδὸς τοὺς κόλπους
Τὰ πτηνὰ μόλις μὲ γλυκυμόλπους
ᾨδὰς, καὶ λάμπουσα ἡ ἡμέρα,
Μόλις ἐκείνην θὰ ἀποσπάσουν
Πάλιν τὸν ἔρημον εἰς αἰθέρα,