Λοιπὸν τῶν Τούρκων ἀληθῶς τὰς ἀρετὰς θαυμάζων,
Μὲ νήφοντα τὸν λογισμὸν, καὶ ἀληθῶς σπουδάζων,
Γραφίδα, ποιητὰ σοφὲ, λαμβάνεις Ἡροδότου,
Κ’ ὁρμώμενος ἐκ παλαιοῦ ἀπὸ Ὀσμάνου πρώτου,
Καὶ τοὺς αἰώνας τοὺς μακροὺς ὡς ἀετὸς περάσας,
Πτωμάτων ὄρη διαβὰς καὶ αἵματος θαλάσσας,
Εἰς τοὺς λαοὺς τῆς Δύσεως τοὺς χαίνοντας κ’ ἐκθάμβους
Τῶν Μουσουλμάνων ἱστορεῖς τοὺς εὐκλεεῖς θριάμβους;
Εἶσαι ζωγράφος ἐναργής· εἰς ὅσα διηγεῖσαι
Δίδεις ζωήν· δραματουργὸς τῶν λεγομένων εἶσαι.
Ἰδοὺ ἀπὸ τὴν Ἔγιραν ἀρχόμενος ἐκείνην

Μὲ τὸν Μωάμεθ νικητὴς ἐμβαίνεις εἰς Μεδίνην,
Καὶ τῶν Ἀράβων τὰ γοργὰς ἐκπλήττων φαντασίας
Μὲ τερατείας γόητος, μὲ θείας ὀπτασίας,
Προφήτου ἐκδικητικοῦ ἀναλαμβάνεις ὕφος,
Κ’ ὅσους δὲν πείθ’ ἡ διδαχὴ τοὺς πείθεις μὲ τὸ ξίφος.
Ἐντεῦθεν ἔχων πανταχοῦ προάγγελον τὸν τρόμον
Ὁ ἥρως σου καταστροφῆς πλατὺν ἀνοίγει δρόμον.
Ὁμοίως εἰς τὰς λιβυκὰς ἐρήμους ὅταν πνέῃ
Ὁ ἄνεμος, ὅστις ὡς φλὸξ πᾶν χόρτον κατακαίει,
Ἄμμου ἐγείρεται πυκνὴ, οὐρανομήκης στήλη,
Ἄνυδρον νέφος καὶ ξηρὸν εἰς τὰ διψῶντα χείλη.
Αἴφνης βοῆς καὶ συριγμοῦ ἡ ἔρημος πληροῦται·
Ὁ ἥλιος σκοτίζεται, ὁ οὐρανὸς θολοῦται.
Τῆς ἄμμου φέρονται πυκναὶ αἱ θυελλώδεις δῖναι·
Γῆ, οὐρανὸς συγχέονται, κ’ ἕν χὰος μόνον εἶναι.
Μὲ φρίκην βλέπουν οἱ πρηνεῖς πεσόντες ὁδοιπόροι
Τῆς ἄμμου τὰ κινούμενα ἐπάνωθέν των ὄρη.
Ὡς μολυβδοβόλον τηκτὸν πᾶν μόριόν της καίει·
Ἕκαστον σῶμ’ ἀγωνιᾷ καὶ φλόγας ἀναπνέει.
Πολλοὶ εἰς τὸ βαθύκολπον τοῦ κονισάλου κῦμα
Εὑρίσκουν θάνατον οἰκτρὸν καὶ σάβανον καὶ μνῆμα.
Κ’ ἀφοῦ κοπάσῃ τοῦ λιβὸς ἡ μαινομένη λύσσα,
Καὶ ἡ ὴμέρ’ ἀναφανῇ σαφῶς ἡ σκοτισθεῖσα,
Πτώματ’ ἀνθρώπων καὶ κτηνῶν τὴν ἔρημον στρωννύουν,
Καὶ τοῦ τυφῶνος τὴν φρικτὴν διάβασιν μηνύουν.
Τοιοῦτος ὁ προφήτης σου, τοιαύτ’ ἡ ὀλεθρία
Τῶν ὀπαδῶν του καὶ αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς πορεία!