Ἂν οὐδ’ ἡ ὥρα ἡ ἀνθισμένη,
Τῆς εὐτυχίας ἡ ἐποχὴ,
Εὐτυχῆ σ’ ἔκαμε, τι σὲ μένει;
Φεῦ! τι ἐλπίζεις πλέον, ψυχή;

Ἐλθὲ πρὶν κύματ’ ἀγριωμένα
Φρίξουν καὶ Νότος ὁ δυσαὴς,
Ἂς καταβῶμεν εἰς τὸν λιμένα
Ἀπὸ τὸ πέλαγος τῆς ζωῆς.

Ὅποιον ἤγγισες εἰς τὰ χείλη
Καρπὸν τι εὗρες; πικρὰν σποδόν.
Ἐλπίδες, ὄνειρα, πόθοι, φίλοι,
Ὀρφανὴν σ’ ἄφησαν βαθμηδόν.

Τὸν κόσμον ἄφες αὐτὸν τὸν πλάνον,
Ἡδονῶν τέρας καὶ ὀδυνῶν.
Ἰδέ! τῶν φαύλων καὶ τῶν τυράννων
Ἕρμαιον εἶναι παντοτινόν.

Ἀλλὰ γνωρίζω ποία ἰδέα
Ἀγρία ἔνδον σὲ τυραννεῖ,
Ἥτις ἐπτόησεν καὶ γενναῖα
Στήθη ἐπίσης καὶ τἀσθενῆ.

Τρέμεις μὴ αἴφνης αὖρα γλυκεῖα
Εἰς τὸ πτερόν σου δὲν εὑρεθῇ,
Καὶ ἡ χρυσόνειρος φαντασία
Χωρὶς ἐξύπνισμα κοιμηθῇ.

Δικαίως τρέμεις, ψυχὴ δειλαία!
Φεῦ! τοῦ θανάτου εἶν’ ἡ δεινὴ
Ἡ ἀγωνία μόνον βεβαία,
Τἆλλα ἀβέβαια κ’ ἀφανῆ.

Ἀλλ’ ὅστις μέλλει νὰ ἀποθάνῃ
Μήποτε ἔζη, ψυχὴ, αὐτός;
Ἐὰν δὲ ἔχη λοιπὸν τι χάνει;
Μάταιος φόβος καὶ περιττός!

Ἤδη τὸν θάνατον ἤδη βλέπει
Ἐγγὺς, μὲ τόλμην τὸν θεωρεῖ·
Καὶ δὲν ἐξεύρει πλέον ἂν πρέπει
Ἢ νὰ θρηνήσῃ ἢ νὰ χαρῇ.

Ἀλλ’ ἓν ἢ δύω πλέουν ὡς νέφη
Μακρυνὰ ὄνειρα καὶ εἰκὼν
Γλυκεῖα· φεύγει κ’ εἰς αὐτὰ στρέφει
Τὸ βλέμμα ἔτι ἐρωτικόν.

Οὕτως ὁ ἥλιος περὶ δύσιν,
Εἰς τὰς ἡμέρας τὰς θερινὰς,
Τὴν τερπνοτάτην ἐκλείπων φύσιν
Καὶ τὰς γλυκείας της καλλονὰς,

Ἐκτενὲς βλέμμα τὴν ἀκοντίζει,
Ἄκων καὶ μόλις ἀποχωρεῖ·
Εἰς τὸν ὁρίζοντα τριγυρίζει,
Κ’ ἔτι καὶ ἔτσι τὴν θεωρεῖ.

Καὶ δύων τέλος, μ’ Ἔρωτ’ ἀφίνει
Τὸ γλαυκὸν χάος περιφλεγὲς,
Κ’ ἡ τελευταία ακτὶς του σβήνει
Εἰς τὸ γλυκύτατον λυκαυγές!