Ὡς ἐαρινῆς ἡμέρας ὄμβρος, ὅτε εἰς ἀνθῶνας
Πορτοκαλεῶν ἐμπίπτον ὕδωρ νεκταροσταγὲς
Ἐξυπνᾷ τὰς εὐωδίας πέριξ, καὶ τὰς ἀηδόνας
Πανημέριον εἰς ὕμνους ἐρεθίζει λυκαυγές.
Καὶ αἰσθήματα ὁμοίως μελαγχολικῶς θυμήρη
Ἡ Ἑλλὰς μὲ τὰ ἁγνά της δάκρυα μᾶς διεγείρει.