Ὅταν τὰ ὄμματα τῶν τυράννων
Ἀλαζὸν πλήξῃ πνεῦμα καὶ πλάνον,
Καὶ εἰς τὸ στρέμμα αὐτῶν ἡ Μοῖρα
Βαρεῖαν ἤδη ἔθηκε χεῖρα,
Τότε ὡς δαίμων νὰ διευθύνῃ
Αὐτὴν, ἡ χείρ των ἄκουσα κτείνει.
Εἰς ζωὴν μίαν καθῃμαγμένη
Μ’ αἷμα τὰ πρόσωπα ὅλων ῥαίνει.
Πᾶσα τοῦ σκήπτρου των νεῦσις θραύει
Τὸν Νόμον· πᾶσα πρᾶξίς των βλάβη.
Εἰς τὰς ἡμέρας αὐτὰς τὰς βίας,
Τὰς τελευταίας τῆς τυραννίας,
Ὁ λαὸς σύννους σιγᾷ καὶ φρίσσει,
Ὡς ὅτ’ ὑπ’ αὔρας πρῶτον ῥιγήσῃ
Θάλασσα. Οὕτω προτοῦ ὀρθία
Πνεύσῃ νεφόθεν ἡ τρικυμία,
φέρουσα νύκτα πολλὴν, ῥαγδαῖον
Ὕδωρ καὶ μέγεθος λιτριαῖον
Χαλάζης, σύμπας αἰθὴρ καὶ πόντος
Σιγᾷ, τὴν γῆν δὲ ὡς ὠχριῶντος
Θανάτου ὄψις ἔβαψε πᾶσαν·
Ἀλλ’ αἰφνιδίως ὑπαιθριάσαν
Τὸ νέφος ῥήγνυται· ἐλευθέρα
Νέμεται πόντον καὶ γῆν κ’ αἰθέρα
Ἡ μακρὰ θύελλα, ὁ δὲ πόλος
Μ’ ἀστραπῶν φλόγα καίεται ὅλος!
Εἰς τὰς ἡμέρας τοῦ πεπρωμένου
Ἐκείνας οὔτε τοῦ ποθουμένου
Προσώπου θέλγουν τοὺς ἄνδρας κάλλη,
Οὐδὲ τὸ κέρδος, οὐδ’ ὴ κραιπάλη.
Μόνον του ἔρωτα καὶ φροντίδα
Ὁ καθεὶς ἔλαβε τὴν Πατρίδα,
Κ’ εἰς τὸν βωμόν της πρώτην θυσίαν
Φέρει μὲ τ’ ἄνθη της τὴν καρδίαν!
Τὸ τελευταῖον ὁ Χάρων ἤδη
Εἰς τὸν υἱὸν φίλημά του δίδει.[1]
Ὡς αὐλητρίδος ἥτις κωμάζει,
Τοῦ Πελοπίδου κλάδος σκιάζει
Τὸ λάμπον μέτωπον, καὶ ἡ χείρ του
Τὸ ξίφος κρύπτει ἐντὸς τῆς μύρτου.
Μόνος ὁ τύραννος ἐνῷ σπεύδει
Ἡ Μοῖρα, ὕπνον λήθης καθεύδει.
Καθὼς ἐκεῖνος ὅστις δὲν σέβει
Θεὸν, ᾀείποτε δ’ ἐπὶ χλεύῃ
Προφέρει τ’ ἅγιον ὄνομά του,
Ἕως ὁ Ἄγγελος τοῦ θανάτου
Ἐκπλήξῃ πρώτην φορὰν κ’ ἐσχάτην
Τὸν λήθαργόν του, ἀλλὰ εἰς μάτην,
Διότι ἤδη μ’ ὀδόντων κρότους
Τὸν προσκαλεῖ ὁ Πατὴρ τοῦ σκότους·
Καὶ οἱ μωροὶ τύραννοι καὶ δεσπόται
τότ’ ἐξεγείρονται μόλις τότε,
Ὅταν καὶ θρόνον κ’ ἐλπίδα πάσας
Ὁμοῦ ὁ στρόβιλος συναρπάσας,
Ἀφήσῃ ἄγνωστον καὶ τὸν τόπον
Αὐτῶν εἰς ἔρευναν τῶν ἀνθρώπων!