Ὅστις, ὦ Ἑλλὰς, σὲ εἶδεν εἰς τῆς δόξης σου τὸν θρόνον,
Ὅτε ὁ ἀστὴρ τῆς Σπάρτης ἔλαμπε καὶ Ἀθηνῶν,
Δὲν ἐμπόρει νὰ πιστεύσῃ ὅτ’ εἰς τὴν ῥοὴν τῶν χρόνων,
Δούλη ἔμελλες νὰ μείνῃς ταπεινὴ τῶν ταπεινῶν.
Κ’ ὅστις τὴν κατάπτωσίν σου εἶδ’ ἐγγύθεν τὴν μεγάλην,
Δὲν ἐμπόρει νὰ πιστεύσῃ τὴν ἀνεγερσίν σου πάλιν.