Ἆ! τοῦ στήθους σου τὸν ᾍδην
Ποία χεὶρ νὰ ζωγραφήσῃ,
Τὸν ὠχρὸν ὡς εἶδες Φόβον
Τοὺς στρατούς σου νὰ κλονήσῃ
Ὡς φύλλα ὥρας μετοπωρινής!
Θάνατον ἐζήτεις τότε·
Ὅμως καὶ τὸ τελευταῖον
Πυροβόλον των ἠκούσθη
Εἰς τὰ σκότη ἀποπνέον,
Σὺ δ’ ἔζης, ἀλλὰ ἔζης νὰ θρηνῇς.