Κοράσιον ἀθῶον, εὐπρόσωπον, ἀγχίνουν,
Ὁπόταν τὴν κιθάραν εἰς χεῖράς σου λαμβάνῃς,
Κ’ ἀρχίζουν αἱ χορδαί της ἤχους γλυκεῖς νὰ χύνουν
Ὑπὸ τοὺς ῥοδοχρόους δακτύλους σου, νεάνις·

Καὶ μὲ τὴν μελῳδίαν τοῦ μουσικοῦ ὀργάνου
Τερπνὰ τὴν λιγυράν σου φωνὴν ἀναμιγνύῃς,
Ὡς εἰς καπνὸν εὐώδη τὸ κόμμι τοῦ λιβάνου,
Εἰς τέρψεις τὴν ψυχήν μου πῶς ὅλην ἀναλύεις;

Καὶ ὅταν μὲ ἀθώας, καρδιακὰς ἐκφράσεις,
Ὑψόνῃς πρὸς τὰ ἄνω τὸ εὐγενές σου βλέμμα,
Πῶς μὲν τὸν νοῦν μου φέρεις εἰς ὑψηλὰς ἐκστράσεις,
Πῶς δὲ τὸ τῶν φλεβῶν μου ἀναφλογίζεις αἷμα;

Τὸ ὄνομα τοῦ Πλάστου τὰ χείλη σου προφέρουν;
Ὁ Πλάστης σὲ ἀκούει μὲ χείλη μειδιῶντα·
Καὶ μὲ τὰς πτέρυγάς των συμπαίζουν καὶ συγχαίρουν
Τριγύρω σου ὡραῖα τοῦ Παραδείσου ὄντα.

Ὡσὰν παλμοὶ κιθάρας γεννῶντ’ εὐθυς καὶ παύουν
Τὰ στιγμιαῖα μέρη τοῦ ἀνθρωπίνου βίου·
Αἱ Μοῖραι τελευταῖον τὸ ὄργανόν μας θραύουν,
Καὶ μέν’ εἰς καταδίκην σιγῆς τῆς αἰωνίου.

Ἡ γλῶσσά σου ἐνόσῳ εἶν’ εὔστροφος, κελάδει·
Μιμοῦ τὴν ἀηδόνα `ποῦ κελαδεῖ στὰ δάση·
Κ’ ἐκείνη πότε παύει τὸ λιγυρὸν νὰ ᾄδη,
Παρ’ ὅταν τῆς ζωῆς της ἡ ἄνοιξις περάσῃ;

Καὶ τότε ὅμως ὅταν ἐκείνη σιωπαίνῃ,
Ἡ μελῳδί’ ἀρχίζει εὐθὺς τῶν νεοσσῶν της·
Τῆς γηραιᾶς μητρός των τὰς ἀκοὰς εὐφραίνει,
Καὶ συνιστᾷ τὸν ὕμνον τὸν ἐπικήδειόν της.[1]