Ὅταν εἰς τὸ μέτωπόν σου
Ἤστραπτε τὸ χρυσοῦν στέμμα,
Καὶ ἀπὸ τοῦ βασιλέως
Εἰς πολλοὺς τὸ γοργὸν βλέμμα
Κατήρχετο ὁ τρόμος κ’ ἡ έλπὶς,
Τόσον σεβαστὸν δὲν ἦτον
Τ’ ὄνομά σου καὶ ὡραῖον,
Ὅσον μὲ τὴν σκληρὰν Τύχην
Ὅταν ἔπεσες παλαίων,
Τοὺς κεραυνούς της μὴ ἀποτραπείς.