Χίλιοι τὴν χλοεράν μου κόμην ὕβρισαν χειμῶνες,
Ἀλλ’ ὡς ἔαρ μειδιάσῃ, πάλιν φύονται οἱ κλῶνες,
Πάλιν θάλλω.
Τὰ δὲ πρῶτά μου ἀπέχουν ἀπὸ τὰ παρόντα ἔτη
Τόσον, ὥστε μὲν γνωρίζω μία κ’ ἡ αὐτὴ εἶμ’ ἔτι,
Ἢ ὂν ἄλλο.

Τίς ἐθρόησεν ἡδέως; προσφιλοῦς συναδελφῆς μου
Τὴν μολπὴν ἀκούω; ὄχι· βοῤῥᾶς ἔπνευσεν, ἡ δρῦς μου
Ψιθυρίζει.
Τάλαινα, παρὰ τὸν νόμον ὅτι ἐπιζῇς τῆς μοίρας
Λησμονεῖς; ἡ αὖρα ἥτις ἤρθη τὸ μακρόν σου γῆρας
Ὀνειδίζει.

Ἄλλοτε καὶ τῶν ἀνθρώπων ἤκμαζε τὸ γένος· τότε
Ἄνδρες ἤρχοντο εἰς τ’ ἄλση ταῦτα θηρευταὶ, ἀγρόται,
Μὲ τὰς ἄρκυς.
Ἐκ τῆς λόχμης του δ’ ὁπότε ἔβαινεν ὁ θὴρ βραδέως,
Ὡς αὐτοὺς οὐδ’ ὁ Ἀπόλλων ἦτον τόσον ἢ γενναῖος
Ἢ ποδάρκης.

Πλὴν τὴν ἀσφαλῆ του ἄγραν ὁ τιτρώσκων νεανίας
Δὲν ἐγνώριζε καὶ ποίας πληγὰς ἔστελλε κρυφίας,
Ποῖα βέλη,
Εἰς τὴν νύμφην ἥτις ἄπνους παρεμόνευ’ ἀοράτως,
Φεῦ! καὶ τὴν ὁποίαν ὅλον τῆς θεότητος τὸ κράτος
Δὲν ὠφέλει!

Κ’ ὑπὸ τὴν σκιάν μου ὅταν ἤρχετο, μὲ ποῖον ζῆλον
Αὔρας πρὸς ἀναψυχήν του ἐκ τῶν σκιερῶν μου φύλλων
Ὑπεκίνουν!
Ὅτι φίλτερος μὲ ἦτον ἀπὸ τοὺς σκαιοὺς Τιτύρους
Οἵτινες τὰς ἀκοάς μου ἤρχοντο μ’ ἀσέμνους λήρους
Νὰ μολύνουν!