Ἐκ τοῦ Ὺμητοῦ προβαίνεις, καὶ ὁ νοῦς μου εἰς ἀπάτην
Τὸν ἀρχαῖον εἰς σὲ βλέπει τοῦ αἰθέρος διφρηλάτην
Νεανίαν.
Εἰς τὴν δεξιάν σου, ἄναξ, μάστιγα χρυσῆν βαστάζεις,
Καὶ τῶν ἵππων σου τὸ ἦθος τὸ θυμοειδὲς δαμάζεις
Καὶ τὴν βίαν.

Οἱ σεμνοὶ θεοὶ παρῆλθον τῆς Ἑλλάδος καὶ μεγάλοι.
Ὀρθὸς μένεις, ἐνῷ ὅλοι, ὅλοι ἔκλιναν οἱ ἄλλοι,
Σὺ ἀκόμη.
Ἄσβεστον τὸ πῦρ σου μένει, καὶ ἀθάνατος ἡ δόξα,
Καὶ λαμπρὰν ἐπ’ ὤμων φέρεις τὴν φαρέτραν καὶ τὰ τόξα,
Χρυσοκόμη!

Ποῦ οἱ χρόνοι ὅτε πλέον τῆς χρυσῆς σου λαμπηδόνος
Ἔστιλβε τὸ κάλλος ἔτσι νεαρὸν τοῦ Παρθενῶνος
Καὶ ἀκμαῖον,
Ὅτε ὅπως ἡ θυγάτηρ τοῦ Διὸς τοῦ Ὀλυμπίου,
Ἐκ τῆς κεφαλῆς ἐξῆλθε καὶ αὐτὸς τῆς τοῦ Φειδίου,
Ἔαρ πνέων;

Ἔμπροσθέν σου συγκροτοῦνται μάχαι, πυρπολοῦνται πόλεις,
Καὶ τὸ πρόσωπον πολλάκις μεταβάλλεται τῆς ὅλης
Οἰκουμένης.
Θεωρὸς σὺ ὅλων τούτων, περὶ οὐδενὸς φροντίζεις,
Εἰς τὸν δρόμον σου προσέχεις, καὶ τοὺς ἵππους σου μαστίζεις,
Καὶ προβαίνεις!

Πένθος μέγα στὴν Ἑλλάδα, πένθος καὶ σιγὴ κατεῖχε·
Πλὴν ὡς νὰ σὲ ἦσαν ξέναι αἱ πολύστονοί της τύχαι,
Τὰ δεινά της,
Ἔστρεφες τὸ πρόσωπόν σου καὶ μὲ δόξαν καὶ μὲ κλέος,
Καὶ διέβαινες ὡς πάλαι τὸν αἰθέρα της ὡραῖος
Διφρηλάτης.

Ἔπρεπε μετὰ τῶν ἄλλων ἔπρεπε καὶ σὺ νὰ δύσῃς,
Καὶ μὲ τὴν ἐλευθερίαν τοῦ φωτὸς ὁμοῦ νὰ σβήσῃς
Τὴν λαμπάδα·
Εἰς τὸν ζόφον δόξα, τέχναι, ἀρεταὶ νὰ βυθισθῶσι,
Καὶ οἱ βάρβαροι ματαίως εἰς τὰ σκότη νὰ ζητῶσι
Τὴν Ἑλλάδα!

Πλὴν τοῦ καθαροῦ φωτός σου ἔσωζες τὴν λαμπηδόνα,
Τῆς Ἑλλάδος περιμένων τὸν ἀθάνατον Ἀγῶνα
Νὰ φωτίσῃς,
Καὶ διῆλθες τὸν αἰῶνα τὸν μακρὸν τῆς τυραννίδος,
Σύμβολον τῆς ἐν Ἑλλάδι μηδεπώποτε ἐλπίδος
Μὴ σβεσθείσης.