Ὤ! δράμε, Χρόμι, σ’ ἀγαπῶ, εἶμ’ εὔμορφη καὶ νέα,
Εἶμαι ὡς Ἄρτεμις σεμνὴ, ὡς Ἄρτεμις ἀκμαία.
Καὶ ὅταν τὰ προσέσπερα, ἐμπρὸς εἰς τοὺς ποιμένας
Περνῶ μὲ κόμην ἄπλεκτον καὶ μὲ γυμνὰς ὠλένας,
Ἂν εἶναι ἡ Ναΐς θνητὴ ὡς τὰς λοιπὰς διστάζουν,
Μὲ ἀτενίζουν φεύγουσαν, καὶ, ὣ τι κάλλος! κράζουν.
Εἰς θάλασσαν νὰ μὴ ἐμβῇς ποτὲ, ὡραία κόρη,
Μὴ εἰς θεὰν μεταβληθῇς, καὶ οἱ θαλασσοπόροι
Ἐπικαλοῦνται, βλέποντες τὴν μαύρην καταιγίδα,
Καὶ τὴν λευκὴν Γαλάτειαν καὶ τὴν λευκὴν Ναΐδα.