Φῶς ἱλαρὸν τὸν θόλον τοῦ οὐρανοῦ πληροῖ,
Τῶν ἄστρων ἀραιοῦνται οἱ φωταυγεῖς σωροί.

Σκιαύγεια ὡραία! μαγευτικὴ στιγμή!
Γλυκείας δρόσου ῥαίνουν τὴν φύσιν σταλαγμοί.
Τὸ φῶς μετὰ τοῦ σκότους συγχέοντ’ ἀναμίξ·
Δὲν εἶν’ ἡμέρ’ ἀκόμα, δὲν εἶναι πλέον νύξ.

Ἐκ τοῦ γλυκέος ζόφου προκύπτουν βαθμηδὸν
Βουνὰ, κοιλάδες, δάση καὶ λόφοι σωρηδὸν,
Κ’ ἡ λίμνη ἥτις στίλβει ὡς κάτοπτρον μακρὰν,
Κ’ ἡ κώμη `ποῦ εἰς ἄκραν ὑψοῦται φαλακράν.

Ἀπὸ τοὺς κόλπους ἤδη ἀφθόνως τῆς αὐγῆς
Τὸ φῶς ὡς ἐκ μεγάλης προχέεται πηγῆς·
Ἁπλοῦται, κυματοῦται, τὰ πάντα πλημμυρεῖ,
Κ’ εἰς τὴν ἡμέραν πλέον ἡ νὺξ ὑποχωρεῖ.

Τὸν ὕμνον τὸν γλυκύν των καὶ τὸν ἑωθινὸν
Προανακρούουν ἤδη τὰ ἔθνη τῶν πτηνῶν·
Τι στεναγμοὶ ἀθῶοι! στροφαὶ περιπαθεῖς!
Τι ἔρωτος καὶ πόθου ἐκφράσεις ἀληθεῖς!

Πλὴν ποῖος τοὺς ἀέρας ἦχος γλυκὺς δονεῖ;
Ἆ! εἶναι τοῦ σημάντρου ἡ πρωϊνὴ φωνὴ,
Ἥτις ἐνῷ τὰ πλήθη καλεῖ εἰς τὸν ναὸν,
Ἐγείρεται ὡς ὕμνος ἁγνὸς πρὸς τὸν Θεόν.

Ἤδη φωνὰς ἀκούω καὶ πάταγον ποδῶν.
Τὰ πλήθη πλημμυροῦσι τὴν τοῦ ναοῦ ὁδὸν,
Κ’ ἡ χήρα ἡ πενθοῦσα, κ’ ὁ γέρων `ποῦ κρατεῖ
Τὸ βάκτρον του, καὶ κύπτων καὶ τρέμων προπατεῖ.

Οἱ φθόγγοι τῶν ψαλλόντων προῤῥέουν ἡσυχῆ
Ὡς κύματα θαλάσσης λεπτὰ καὶ συνεχῆ.
Ἀλλ’ ὡς ἐκ ζεφυρίων ἐνίοτε πνοῶν
Γεννᾶται μέγας νότος μαινόμενος, βοῶν·

Ἡ προσευχὴ ὁμοίως ἡ τέως ταπεινὴ
Ὑψοῦται καὶ τὸν θόλον τοῦ ἱεροῦ κλονεῖ,
Καὶ ἤδη ὡς βαρεῖα βροντὴ ὑπερνεφῶς
Ἐγείρεται τὸ «Δόξα τῷ δείξαντι τὸ φῶς!»

Χαῖρε, γλυκεῖα Μοῦσα, σ’ ἀφίνω καὶ πετῶ
Ὅπου τὸ θεῖον ἆσμα ἀκούεται αὐτό.
Μετὰ τοῦ ἄλλου πλήθους ὑπάγω καὶ ἐγὼ
Τὸν Πλάστην νὰ συμψάλλω καὶ νὰ συνευλογῶ.
←