Οὐδὲ εἶσαι σὺ τῆς λύρας ἡ καλλίφθογγος ἐκείνη
Ἁρμονία ἥτις τόσον, ὦ ψυχὴ, σὲ καθηδύνει,
Ἐνυπάρχουσα εἰς μόνην κροῦσιν τῶν χορδῶν καὶ ψαῦσιν,
Καὶ ἐκπνέουσα μ’ ἐκείνων τὴν διάλυσιν ἢ θραῦσιν.
Τοῦ τεχνίτου ἡ χεὶρ μᾶλλον εἶσαι ἡ δεδιδαγμένη,
Ἥτις καὶ μετὰ τὴν θραῦσιν τοῦ ὀργάνου παραμένει.