Ω! των Κουτών πλανέματα

Και των Διαστρεμένων

Και των Μισοκακόμοιρων

Και των Αλυσσοδεμένων,

Όπου κυλάνε αστόχαστα

Τ’ αλέτρι – ωσάν τα βώδια

Και σούρνονται υποτακτικά

Στων Δυνατών τα πόδια·

Σκάψαν και βάλαν τ’ Όνειρο

Μέσ’ το βαθύ το λάκκον,

Των Ανίδεων τα βλαστήμια,

Και των Ανθρωπάκων.


Οι Βατράχοι κράξανε

Μέσ’ από τα βαλτονέρια

Κ’ οι Κάμπιες βουληθήκανε

Για να ρίξουνε τ’ Αστέρια.

Ω! Λόγια τα φαρμακερά,

Κ’ οι Οχιές οπού σφυράνε,

Κ’ οι Αλεπούδες – που προβιά

Του λιονταριού φοράνε,

Μια φωνή είναι μέσα μου

Κ’ έτσι πικρομιλάει :

- Της νύχτας τα καμώματα

Τα βλέπει η μέρα και γελάει.-