Ἤλθες στὴ Μάνα· περπατᾷς στὸ χῶμα τ’ ἀνθηρό μας·
δόσ μας τὸ χέρι Σου ἐδῶ καὶ πάρε τὸ δικό μας
καὶ σφίξε το, καθὼς ἐμεῖς στὸ σφίγγομε μὲ πόνο·
τὸ χέρι δός, ποῦ ξέθαψε δόξα παλῃὰ καὶ χρόνο
μαζῆ μὲ τὸ Ξαδέρφι Σου, καὶ τὰ Ὀλύμπια μας
ὁποῦ τὰ χρόνια ἐσκεπάζαν, ἐστήσατε μπροστά μας
σὲ μύρτ’ ἀπάνω δροσερὰ καὶ πρασινάδα φτέρης·
ἄχ, δὲν ἠξέρεις τι χαρὰ ἐπήραμε, δὲν ξέρεις,
τοῦ Πύρου φλέβ’ ἀτίμητη, τοῦ Σκενδερμπέη γέννα,
τὴν ὥρα ποῦ Σὲ εἴδαμε, εἰς τὰ Ὀλύμπιά Σου,
χλωμὸ ἀπὸ συγκίνησι, μὲ μάτια δακρυσμένα,
στὸ πλάϊ τῆς Βασίλισσσας, κοντὰ στὸ Βασιλειά Σου
καὶ στὸν Διάδοχο – στὸ φῶς, στὴ δύναμι, στὸ μέλλον,
μοσχοβολούσανε ἀνθοί, χαρὰ ἐπλημμυροῦσε
καὶ κάθε μάτι ὁλόχαρο τὴν ὄψι Σου ἐζητοῦσε!
Τι ὤμορφος ἐφαίνοσουν κατὰ τὴν ὥρα ἐκείνη·
μεγάλο ἔργο, εὐμορφιὰ στὸ πρόσωπο ἀφήνει...
Σὰν κυπαρίσσ’ ὑψόνουνταν ἀπάνω στὸ κορμί Σου,
καὶ τὴ μεγάλη πρᾶξὶ Σου καθρέφτιζ’ ἡ μορφή Σου.
Συγγένευες μ’ ἀγάλματα παλῃὰ καὶ ξεθαμμένα·
μὲ τοῦ Πλουτάρχου ἔμοιαζες τοὺς ἄνδρας, καὶ μπροστά μας
ἄλλην Ἑλλάδα ἔφερνες καὶ χρόνι’ ἀγαπημένα,
ὁποῦ τὸν κόσμ’ ὠρφάνεψαν· τὰ χρόνια τὰ παλῃά μας!
ᾙ Μάνες εἰς τὴν ἀγκαλιὰ σηκόναν τὰ μικρὰ τους
καὶ σὰν εἰκόνα Σ’ ἔδειχναν σ’ αὐτὰ τὰ δάκτυλά τους·
ἆ, καὶ νὰ εἶχε ἡ Πατρὶς καὶ ἄλλους σὰν κ’ Ἐσένα,
ποῦ τοῦ χεριοῦ Σου νἄρχουνε τὴν τρέλλα τὴν ἁγία,
τί ροδοδάφνες θ’ ἄνθιζαν σὲ μέρη κουρσεμένα,
ὁποῦ σκεπάζουν σύννεφα καὶ χιόνια θάφτουν κρύα!
Ναί· κι’ ἄλλοι ἀνίσως εἴχανε τὸ χέρι, τὴν καρδιά Σου,
ἀνίσως κι’ ἄλλοι ἔβλεπαν μακρυὰ σὰν τὴν ματιά Σου,
εἰς τοῦ Ζολόγγου σήμερα τ’ ἀθάνατα κοτρώνια,
δὲν θὰ πουλοῦσαν κάρβουνα τῆς Χάϊδως τὰ ἐγγόνια!