Γιὰ πές μου, πές μου, Δέσποινα, πές μου τοῦ κόσμου ἐλπίδα,
τ’ ἀγόρι ποῦ μοῦ χάρισες, τ’ ἀγόρι, ποῦ δὲν εἶδα,
μὲ ποιο άπ’ τὰ ἀδελφάκια του, μὲ ποιο, Κυρά μου, μοιάζει;
Στὰ δυο του μάτια οὐρανὸς κι’ αὐγὴ γλυκοχαράζει
ὡσὰν καὶ τοῦ Γεωργάκη μου τ’ ἀκτινωτὰ ζαφύρια,
ἢ μαῦρο εἶνε πέλαγος ποῦ φῶτ’ ἀστράφτουν μύρια,
σὰν τοῦ Αἰμιλίου τὴ ματιά;... ἄχ, θέλω, Δέσποινά μου,
θέλ’ ἡ καρδιά μου εὔμορφα νὰ εἶνε τὰ παιδιά μου·
εἰς τὴν ψυχή νὰ μοιάζουνε τῆς μάνας τους κ’ ἐμένα.
Ὄχι· νὰ ζήσουνε πολὺ καὶ νἆν’ εὐτυχισμένα...
Τὸ ἕνα τ’ ἄλλο ν’ ἀγαπᾷ, καθὼς μὲ ἀγαπάει
τοῦ ἀδελφοῦ μου ἡ καρδιὰ κ’ ἐγὼ τὸν ἀδελφό μου·
- τ’ ἀδέλφια κάστρα γίνονται σὰν ζοῦνε πλάϊ πλάϊ! -
θέλω ἀκόμη νἄχουνε Θεό τους τὸ Θεό μου·
τῆς ἀδελφῆς μου ἡ ματιὰ νὰ λάμπῃ στὴ ματιά τους,
τὰ χείλη τους νὰ πάρουνε τῆς μάνας τὴ γλυκάδα,
νὰ λουλουδίζ’ ἡ μνήμη μου βαθειὰ μέσ’ στὴν καρδιά τους
καὶ νἄχουν, νἄχουν δυο φοραὶς Μητέρα τὴν Ἑλλάδα!