Θάφτεις τὸ σπόρο· πλὴν ἡ γῆ μὲ τὸν καιρὸ ἀνοίγει,
βελανιδιὰ γεννᾷ ψηλὴ καὶ μὲ τ’ ἀστέρια σμίγει.
Ἄχ! ὅ, τι θάφτωμε στὴ γῆ δὲν εἶν’ ἀποθαμμένο·
πάλι ἀνάφτει τὸ κερὶ ποῦ κείτεται σβυσμένο,
κι’ ὅταν τελειόνῃ στὴ φωτιά, δὲν χάνεται κι’ ἂν σβένῃ·
ἡ φλόγα γίνεται καπνὸς κι’ ἀπάνω ἀνεβαίνει...