Κ’ εἶχαν μιὰ ψυχὴ σὲ δυὸ κορμιά, μία γνώμη·
ταῖρι σὰν κι’ αὐτὸ στὸν κόσμο δὲν ἐφάνη.
Χρόνος πέρασε· πλὴν πέρασε ἀκόμη
καὶ τοῦ ποιητοῦ τὸ μάγευμα κ’ ἡ πλάνη...
Εἶδεν ἔξαφνα τὴν ἅγια Τράπεζά του
μπρός του θρύμματα· γυναῖκα τὴ θεά του·
τοῦ ὀνείρου του δὲν ἦτο πλέον κόρη,
ποὺ στὸν οὐρανὸ καὶ στ’ ἄστρα ἐθεώρει.
Ἄχ, δὲν ἤτανε ἡ κόρη ἡ ἁγιασμένη,
ἡ πανάχραντη, ἀφρόχυτη παρθένα·
πῆρε γιὰ δροσιά Λαΐδα κολασμένη
καὶ γιὰ χερουβεὶμ τῆς μάγισσας τὴ γέννα!
Σὰν ἐξύπνησε ἀπὸ τὸ βυθισμό του,
ἐθυμήθηκε τὸ πρῶτο τ’ ὄνειρό του.
Κ’ ἔκλαψε πολύ, ἡ δροσερὴ μορφή του
ἐκιτρίνισε· νυχτώθηκ’ ἡ αὐγή του·
τοὔπεσ’ ὁ ἀνθὸς κι’ ἀπόμεινε τ’ ἀγκάθι
κι’ ἀπ’ τὴ λύρα του ἡ ἔμπνευσις ἐχάθη!