Ἤτανε νυχτιὰ πειὸ μαύρη ἀπὸ τὸν ᾍδη·
βαρυχειμωνιὰ ἐπάγονε τὴ χώρα,
χιόνι ἔπεφτε μέσ’ στὸ βαθὺ σκοτάδι
καὶ μεσάνυχτα ἐσήμανεν ἡ ὥρα...
Ἐβασίλευε σὰν χάρος ὕπνος, κρύο,
σιωπὴ βαθειὰ σὰν μέσα σὲ φορεῖο.
Δὲν ἀκούγετο φωνή, πνοὴ καμμία,
ὅλα ἤτανε νεκρά, βουβὰ καὶ κρύα.
Ἔτσι ἕνα καιρό – πρὶν τοῦ καιροῦ ἀκόμα, –
θἆταν σκοτεινοὶ κ’ οἱ κόσμοι πρὶν φανοῦνε·
πρὶν ἀπάνω τοὺς Θεοῦ φυσήσῃ στόμα
κ’ ἔβγουνε στὸ φῶς, ποὺ νὰ μὴν εἶχαν βγοῦνε!