Ὕπνος γλυκὺς ἐκοίμιζε τὸν κόσμο· στ’ ὄνειρό του,
στὴ φάτνη μέσα ἔβλεπε παιδάκι τὸ Θεό του·
Χαρὰ τὸν ἀπεκοίμιζε, χαρὰ θὰ τὸν ξυπνήσῃ,
τὸ μεσονύκτι τ’ ἄγιο σ’ ὀλίγο σὰν κτυπήσῃ.
Μπρὸς ὁ Χριστὸς κι’ ὀπίσω του ὁ Πέτρος περπατοῦσε
καὶ τὰ σπιτάκια ἔβλεπαν τῆς Βηθλεέμ· λιβάνι
παντοῦ ἐμοσχομύριζε, κερὶ λαμποκοποῦσε·
τὶ μέρα ἐξημέρονε ἀπ’ τὴ νυχτιὰ ἐφάνη...
Ἐχάϊδευε μὲ τὴ γλυκειὰ ὁ Ἰησοῦς ματιά Του,
τὰ μέρη ὅπου ἔπαιζε ἕνα καιρὸ παιδάκι·
τὴν νειότη Του τὴ σοβαρὴ θυμήθηκ’ ἡ καρδιά Του
κ’ εἶδε τὸ μέρος πὤτρεχε ἕνα μικρὸ ρυάκι.
Τὰ καραβάκια Του σ’ αὐτό, παιδὶ μικρό, έκύλα,
ποὺ τοὔφτιαχνε ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ ἀφρᾶτα ξύλα...
Τὸ πτωχικό τους μὲ τὸ νοῦ σπιτάκι εἶδε πάλι,
ποὺ ἔσταζε, καμμιὰ βροχὴ σὰν ἔπιανε μεγάλη
θυμήθη τὰ παράξενα ὀνείρατα τὰ πρῶτα,
γεμᾶτα ἀπὸ οὐρανό, παράδεισο καὶ φῶτα,
ποὺ σύγχιζαν κ’ ἐτάρασσαν τὰ χρόνια τὰ μικρά Του
καὶ σὰν νὰ ἦταν ἄνθρωπος ἐδάκρυσ’ ἡ ματιά Του!