Εἴμαστε βλέπεις συγγενεῖς... Θαρρεῖς τὸ αἷμα μόνο
δένει καρδιὰ μὲ τὴν καρδιὰ καὶ πόνο μὲ τὸν πόνο
ξέναις καρδιαὶς δένει συχνὰ σφικτώτερα ἡ μοῖρα·
κἀμμιὰ συγγένεια, κἀμμιὰ δὲν φθάνει τὴ φιλία,
πὤχει τοῦ Γρίβα τὸ σπαθὶ μὲ τὴ δική μας λύρα...
Εἶν’ ἀδελφαὶς χώρισταις κλαγγὴ καὶ ἁρμονία!
Ἔχαλα τοὺς πατέρας σου· καὶ πρὶν νὰ μπῶ στὸ χῶμα,
θὰ τραγουδήσω καὶ γιὰ σέ, ἀητόπουλό μου, ἀκόμα.
Πλὴν γιὰ τὰ χρόνια τι μπορῶ νὰ ψάλω τὰ μικρά σου,
π’ ακόμα δὲν ἐβγήκανε τὰ πατρικὰ φτερά σου
κ’ ἔχεις τὸ ράμφος μαλακὸ κι’ ἀδύνατο τὸ νῦχι;
Νὰ τραγουδήσω τ’ ὄνομα ποῦ σοὔδωκε ἡ τύχη;
Ὅμως αὐτὸ χίλιαις φοραὶς καλλίτερ’ ἀπό ἐμένα
ἡ μάχη τὸ τραγούδησε σὲ χρόνια περασμένα·
ἀκόμα δὲν ἐδούλεψε τὸ χέρι τ’ ἀπαλό σου
γιὰ νὰ τὸ κάμῃς κτῆμά σου, γιὰ νὰ γίνῃ δικό σου...
Γιὰ σὲ Πλατάνου παλαιοῦ, νεόβγαλτο βλαστάρι,
γιὰ σὲ τὸν ἴδιο ἤηθελα νὰ πάρω τὸ δοξάρι,
νὰ προφητέψω καὶ νὰ εἰπῶ ἐκεῖνα ἐκεῖνα ποῦ ἀκόμα
δὲν ἔκανε τὸ χέρι σου πλὴν γράφηκε νὰ κάνῃ·
τῆς Μούσης μου νὰ σ’ εὐχηθῇ χαρούμενο τὸ στόμα
καὶ μία ὅλη νὰ γινῇ εὐχὴ νὰ σὲ μοιράνῃ!
Κλέφτικα αἵματα παλῃὰ μέσ’ στὴν καρδιά σου βράζουν·
μεγάλο ἔχεις ὄνομα, Γριβόπουλο σὲ κράζουν,
γεννήθης ἀπὸ ἀστραπῆς φωτιὰ κι’ ἀστροπελέκι,
ἀπὸ Βορειᾶ κι’ ἀπὸ σεισμὸ κι’ Ἁρματωλῶν τουφέκι·
πλὴν... πρόσεξε· πρέπει ὀρθὸς νὰ στέκῃ σὰν κολῶνα
καὶ νἄχῃ μέτωπο ὑψηλὸ ὅποιος φορεῖ κορῶνα.
Εἶν’ τὸ μεγάλο ὄνομα φίλος κ’ ἐχθρὸς ἀκόμα·
σὲ κάνει σκόνη, τρίμματα, καλὰ ἂν δὲν σου στέκῃ·
πλὴν ἂν τ’ ἀξίζῃς στ’ οὐρανοῦ ὑψώνεσαι τὸ δῶμα·
δὲν πιάνει χέρι ἀδύνατο τὸ δυνατό τουφέκι.