Μέσ’ στῆς ψυχῆς μου τὴν ψυχὴ καὶ μέσα στὴν καρδιά μου,
ἐφώλευε ἀπελπισιὰ καὶ τρόμος, Δέσποινά μου·
ὁ νοῦς μου ἐπαράδερνε ἡμέρα, νύχτα, βράδυ,
σὰν κῦμα ποῦ Βοριᾶς κυλᾷ καὶ δέρνει στὸ σκοτάδι.
Πλὴν μιὰ Σου ἔρριξες ματιὰ στῶν σπλάχνων μου τὰ βάθη
κι’ ὁ φόβος κ’ ἡ ἀπελπισιὰ ἐσβέσθηκε κ’ ἐχάθη.
Ἆ, ποιος μπορεῖ ν’ ἀντισταθῇ, ποιος στὴν ματιὰ ἐκείνη,
ποῦ κάνει μέρα τὴ νυχτιὰ καὶ φῶς στὸν ᾍδη δίνει!