Μὲ τὴ ψυχὴ στὰ χείλη μου αἰώνια σὲ κράζω·
μακριά Σου, ὅπου κι’ ἂν σταθῶ καὶ βρίσκομαι, στενάζω·
καὶ ὅταν σκύφτω καὶ φιλῶ ἀκόμη τὰ παιδιά μου,
ἐσέν’ ἀνήσυχα ζητεῖ καὶ τότε ἡ καρδιά μου·
καθὼς ζητεῖ δρόμο νὰ βρῇ καὶ τοῦ τυφλοῦ τὸ βῆμα,
ἀκτῖνα ἡ τριανταφυλλιὰ καὶ τὸ καράβι κῦμα...