Τοιαύτην ἔχαιρον ζωήν· ἀλλ’ εἴς τινα πρωΐαν,
εἶδον ἐξαίφνης τρέμοντες, λυσσώδη τρικυμίαν·
σύννεφα μαῦρα τ’ οὐρανοῦ ἐκάλυπτον τὸ δῶμα·
ἔτρεμ’ ἡ γῆ καὶ ἤνοιγε λάκκους βαθεῖς τὸ χῶμα·
τῆς τρικυμίας ηὔξανε πᾶσαν στιγμὴν ὁ δαίμων·
ἐμαίνετο ἡ θάλασσα κ’ ἡ λύσσα τῶν ἀνέμων.
Ἐθάρρεις ὅτι ἔμελλεν ὴ στενωπὸς ἐκείνη
ν’ ἀποκοπῇ ἐκ τῆς ξηρᾶς καὶ νῆσος ν’ ἀπομείνῃ.
Καὶ τὰ παιδία ἔκλαιον ὠχρά, πεφοβισμένα,
πλὴν δάκρυον ἡ μήτηρ των δὲν ἔχυσε κἀνένα·
ἤξευρε πόσον οὶ θεοὶ εἶν’ εὔσπλαγχνοι· ἀλλ’ ὅμως
κατέλαβ’ ἔτι καὶ αὐτὴν τῶν τέκνων της ὁ τρόμος,
ὅτε εἰς βίαιον σεισμόν, αἰφνίδιον καὶ νέον,
ἐκόπ’ ἡ γλῶσσα τῆς ξηρᾶς ἐκείνη τελευταῖον.
Κ’ ἔμειναν ἐκ τῆς στερεᾶς τῆς ἃλλης χωρισμένοι
οἱ τρεῖς των· μήτηρ δύστηνος καὶ τ’ ἀσθενῆ παιδία·
νῆσος κατέστ’ ἡ στενωπὸς ὑδάτων κυκλουμένη·
καὶ τότε ἦσαν ἄγνωστα, δὲν ἦσαν ἔτι πλοῖα...
Νὰ φύγουν! Πῶς νὰ φύγωσι καὶ πῶς νὰ λυτρωθῶσι;
Τὸ ὕδωρ τοὺς ἐδέσμευε παντοῦ· πλὴν διεσώθη
ὁ κῆπος κ’ ἡ καλύβη των· πρὸς τ’ ουρανοῦ τὸ δῶμα
τὸν ὀφθαλμὸν ἀνύψωσαν· καὶ κλίνοντες τὸ γόνυ,
τὸν Δία ηὐχαρίστησαν μὲ δακρυσμένον ὄμμα
κ’ ἔζησαν πάλι ἤρεμοι, εὐδαίμονες καὶ μόνοι.
Πλὴν δὲν παρῆλθεν ἔκτοτε πολὺς καιρὸς καὶ τ’ ὄμμα
ἔκλεισ’ ἡ μήτηρ, ὀρφανὰ τὰ τέκνα της λιποῦσα·
καὶ ἡ Νικαία ἔπεσεν εἰς τὸ ψυχρὸν της σῶμα,
τὴν ἄφωνον μητέρα της κατ’ ὄνομα καλοῦσα·
Τὴν ἔκραζε, τὴν ἔκραζεν εἰς μάτην· τὴν ἐφίλει
τὰς παρειάς, τὰς χεῖράς της, τὸ μέτωπον, τὰ χείλη
κ’ εἰς ἕνα φίλημα σπασμοῦ κατέπεσε σιμά της·
ὠχρίασεν, ἐρρόδισεν ἡ νέα παρειά της,
πανύστατον ἐστέναξε μίαν φορὰν ἀκόμα,
καὶ τὴν ψυχήν της ἄφησεν εἰς τῆς μητρὸς τὸ στόμα.
Καὶ μόνος ὁ Θεόπομπος ἀπέμεινε πλησίον
νεκρᾶς μητρὸς καὶ ἀδελφῆς, τὸ δύσμοιρον παιδίον!
Ἀπὸ τὰ χείλη τῆς μιᾶς ἐπέτα εἰς τῆς ἄλλης·
μάτην τὰς ἔθλιβεν ἐντὸς τῆς παιδικῆς ἀγκάλης
καὶ μ’ ἐπικλήσεις τρυφεράς, μὲ τρέμουσαν καρδίαν,
ἀπὸ τὸ κλείσαν στόμα των ἐζήτει λέξιν μίαν...
Αἴφνης ἠγέρθη· ἔπαυσε τὰ δάκρυά του πλέον
καὶ πρὸς τὸν κῆπον ἔδραμε μὲ βῆμα πτερωμένον·
ἔδρεψε τ’ ἀνθηρότερα ἡ χεὶρ του τῶν ἀνθέων
καὶ τῆς καλύβης τὸν βωμὸν ἐκόσμησεν ἀσθμαίνων...
Τὰς χεῖρας τὰς μικρὰς αὐτοῦ ὑψόνων κάτω νεύει
καὶ τοὺς εὐσπλαγχνικοὺς θεοὺς στενάζων ἱκετεύει.
Ἐπαρεκάλει ἔνδακρυς ζωὴν νὰ δώσουν νέαν,
εἰς τὴν καλὴν μητέρα του καὶ τὴν μικρὴν Νικαίαν!
Ἀλλὰ ἐνῷ ἱκέτευε μ’ ἐλπίδα καὶ μὲ τρόμον,
ἐμπρός του εἶδε θελκτικὸν ἐξαίφνης νεανίαν·
φαρέτρα εἰς τὸν δεξιὸν αὐτοῦ ἀντήχει ὦμον
καὶ λύραν φερε χρυσῆν· εἶχε τὴν ὄψιν θείαν...
«Παιδίον!» εἶπε μειδιῶν καὶ μ’ ἥμερον τὸ βλέμμα
καὶ τοῦ μικροῦ τὴν παρειὰν ἐθώπευσεν ἠρέμα·
«Εἶμ’ ὁ Ἀπόλλων, χάριν σοῦ ἦλθον ἐδῶ· τι θέλεις;»
Ἔλαβε τρέμον τοῦ θεοῦ τὴν χεῖρα τὸ παιδίον
καὶ τὸ μετέφερε γοργόν, ταχύτερα θυέλλης,
εἰς τοὺς νεκροὺς πλησίον·
καὶ ὄμματα δακρύβρεκτα ὑψόνον καὶ ὡραῖα,
ἱκέτευε νὰ ἐγερθοῦν ἡ μήτηρ κ’ ἡ Νικαία.