Εἰς ἐποχὴν καθ’ ἣν ἡ γῆ ἀκόμα ἦτο νέα,
ἡ ἀνθρωπότης ἅπασα ἠγνόει τὸν Μορφέα.
Τίς εἶν’ ὁ ὕπνος ἄνθρωπος δὲν ἤξευρεν ἀκόμα
κ’ ἔκλειε μόνον θάνατος τὸ ἀπαυδῆσαν ὄμμα.
Ὁ θάνατος πρωτότοκος τοῦ ἀδελφοῦ του εἶναι
καὶ διὰ τοῦτο μνήματος ὑπῆρχον μόνο κλῖναι...
Εἰς τὴν αὐτὴν ἐπέστρεφεν ὁ Φοῖβος ὁδὸν πάλιν,
χωρὶς εἶς τοῦ ὠκεανοῦ τὰ ὕδατα νὰ κλίνῃ·
κ εὕρισκον πάντες τὴν ζωὴν ἀνηλεῶς μεγάλην·
οὐδεὶς ἐφαίνετο ἀστήρ, δὲν ἔλαμπε Σελήνη,
δὲν ἦτο τότε λυκαυγές, ἡμέρα, νύξ, πρωΐα,
ἀλλὰ ἡμέρα πάντοτε, ἡμέρα αἰωνία.
Καὶ ὅταν γέλως καὰι χαρὰ καὶ θλῖψις ἐξηντλεῖτο,
ὁπόταν ὅλοι ἄφηναν πᾶν ἔργον κουρασμένοι,
περίλυποι ἐβλέποντο... Ὁ βίος πλῆξις ἦτο
κ’ ἠγνόουν τι νὰ πράξωσιν, ἀνίας πληρωμένοι.