Ἡ νύχτα εἶναι σκοτεινή, τ’ ἀστέρια σκεπασμένα
καὶ σὲ σκοτάδι ἄγριο, βαθύ, τ’ ἀγέρι κλαίει·
τὰ δυὸ ἀδελφάκια κάθουνται ἀγνάντια πικραμένα·
γυρίζ’ ὁ μεγαλλίτερος στ’ ἀδέλφι του καὶ λέει·
- Αὔριο στὸ κρεβάτι μας μονάχος θὰ κοιμᾶσαι...
- Ὤ, μὴ φοβᾶσ’ ἀδέλφι μου, καὶ μὴ τὸ συλλογᾶσαι,
εἴμαστε ὡς τὸ κόκκαλο ἀδέλφια ἐμεῖς οὶ δύο
καὶ στὴν δική μας στὴν καρδιὰ ποτὲ δὲν μπαίνει κρύο!
Κ’ εἶπ’ ὁ μεγάλος· - Σὲ καιρὸ θὰ ταξειδέψ’ ὀλίγο
κ’ ἐκείνη ποὺ παντρεύομαι θ’ ἀφήσω σὰν θὰ φύγω...
Ἔχει φτεροῦγα ἡ καρδιὰ τῆς εὐμορφιᾶς· ποιὸς ξέρει,
μακριά της σὰν θὰ βρίσκωμαι ἡ ὥρα τι θὰ φέρῃ;
- Ὅρκο στὸν Παντοδύναμο, ἀδέλφι μου, σοῦ κάνω,
ἂν ἀπιστήσ’ ἡ νύφη μου, ἢ ζήσω ἢ πεθάνω,
νὰ σοῦ τὴ φέρω στὴν οὐρὰ τ’ ἀλόγου μου δεμένη·
κ’ ἐπλάγιασαν γιὰ ὑστερνὴ φορὰ ἀνταμωμένοι.

Ἦλθ’ ὁ καιρὸς τοῦ ταξειδιοῦ· τὸν ὄρκο τοῦ θυμίζει,
καβαλλικεύκει, τὴν φιλεῖ, καὶ φεύγοντας δακρύζει·
κ’ ἔμεινε ὁ μικρότερος στὴ νύφη... Σὰν κυρά του,
σὰν ἀδελφὴ τὴν σέβουνταν καὶ σὰν βασίλισσά του.
Μὰ ἦταν κλειδοκράτορας τιμῆς ποὺ ἀγαποῦσε
καὶ τὸ κλειδί το χέρι του τ’ ἀδελφικὸ κρατοῦσε!
Ἡμέραις, νύχτες πέρασαν· μὰ μιὰ νυχτιά ἐκοιμήθη
καὶ δὲν ἐξύπνησε· πολὺ ἡ νύφη δὲν λυπήθη...
Τὸν εἶδε, πικρογέλασαν τὰ ἔμμορφά της χείλη