Συχώρεσέ με, τ’ οὐρανοῦ εὐσπλαχνικὸ λουλοῦδι,
Βασίλισσα τῶν Χερουβείμ, τῶν Σεραφεὶμ τραγοῦδι,
ἄν τὴ στιγμὴ ποὺ τραγουδεῖ γιὰ Σένα, ἡ καρδιά μου,
κατάρας λόγια ἔρχονται στὰ χείλη τὰ χλωμά μου.
Ἄχ, μ’ ἀποτφύφλωσ’ ἡ ὀργὴ καὶ ξέχασα, Παρθένα,
πὼς δὲν ἀκούεις δέησι κατάρας γιὰ κανένα...
Στὴ σκοτεινή τους κεφαλή, στὴ γάγγραινα τοῦ νοῦ τους,
μιά σου ἀκτῖνα στεῖλέ τους εὐσπλαγχνική, μιὰ μόνη,
νὰ ἰδοῦνε κ’ οἱ τυφλοὶ αὐγὴ στὴν ὄψι τοῦ θεοῦ τους·
τὸ ἄπειρό σου ἔλεος ποτὲ δὲν τελειόνει·
καὶ στὸ θεὸ γονάτισε καὶ χάϊδεψε τὸ Γυιό σου
κι’ ἐμεῖς νὰ ἰδοῦμ’ ἐλευθεριᾶς ἀνάστασι ἀκόμα,
γιατ’ ἔχομε συγγένεια μὲ τὸν μονάκριβό Σου
κ’ ἐσμίξαμε τὴ γῆ αὐτὴ μὲ τ’ οὐρανοῦ τὸ δῶμα!
Ἄχ, ἐδουλέψαμε μαζὺ μὲ τὸν Ἐσταυρωμένο,
στὸ Γολγοθᾶ καὶ στὸ σταυρὸ καὶ στὴν Ἀνάστασί του.
Ἕνα στεφι ἐβάλαμε σὲ μέτωπο θλιμμένο
κι’ ἀνάστασι γυρεύαμε κ’ ἐμεῖς σὰν τὴ δική του!
Γλυκειὰ Μανοῦλα τοῦ Θεοῦ, χαριτωμένη Κόρη,
πὤχεις τὸν ἥλιο πρόσωπο, τὸ φῶς ἐπανωφόρι,
ποιὰ ἄλλη σὰν τὴ μάνα μας, τὸ Εὐαγγέλιό του
στὸ ἕνα ἐπῆρε χέρι της καὶ στ’ ἄλλο τὸ σταυρό του;
Ποιὸ φῶς τὸ φῶς του ἔδειξε, ποιὰ γλῶσσα τὴ φωνή του;
Ποιὸ Γολγοθᾶ τὸ Γολγοθᾶ καὶ τὴν Ἀνάστασί του;
Ἐμεῖς, ἐμεῖς, Παρθένα μου, τὸ χέρι το δικό μας·
συχώρησε τὸν ἀσεβῆ αὐτὸν ἐγωϊσμό μας,
πλὴν θάρρος ἡ Πατρίδα μου εἰς τὴν φωνή μου δίνει·
Ὅταν μπροστά σου δέομαι, μοῦ φαίνεσαι Ἐκείνη...
Ἔχει τὸ φῶς στὰ μάτια της, ποὺ ἔχει τὴ ματιά σου
χιονάτ’ εἶναι ἡ σκέπη Σου, γαλάζια ἡ φορεσιά Σου
ὡσὰν καὶ τὴ σημαία της, ποὺ παίζει μὲ τ’ ἀγέρι
καὶ σὰν κ’ ἐκείνης εὐλογεῖ τὸ σπλαχνικό σου χέρι.
Ἐσ’ εἶσαι τ’ οὐρανοῦ Ἑλλὰς κ’ αὐτὴ τῆς γῆς Μαρία·
ἕνα γεφύρι φωτεινό,
ποὺ σμίγει γῆ καὶ οὐρανό,
ἐλπίδα κ’ εὐσπλαχνία.