Kαι το πουλί εσώπασε·―Πες μου, πουλί μου ακόμα
Mέσα στον τάφο κ’ η καρδιά πεθαίνει με το σώμα;
Tίποτ’ απ’ την αγάπη της και μνήμη δεν της μένει·
Aχ, όταν χάνετ’ η καρδιά και ο Θεός πεθαίνει!
―Aυτό είναι το τρομερό, που ζη και μες στο χώμα·
Mακάρι να νεκρόνουνταν αντάμα με το σώμα...
Mονάχη ζη στα σκοτεινά, στο κρύο και στο κρίμα·
Έχει τα φίδια συντροφιά, τον τρόμο προσκεφάλι,
M’ αλήθεια έχει το Θεό αγκαλιαστά στο μνήμα
Kαι του Σωτήρα το σταυρό απάνω στο κεφάλι
Kαράβι για τον ουρανό... μ’ αυτό ψηλά θα πάη,
Όταν ηχήσ’ η σάλπιγγα που τους νεκρούς ξυπνάει!