Ὤμορφα εἶναι ὅλ’ αὐτά· ὅλα θεοπλασμένα·
μὰ ἔλα ποὖναι ξενητειά, μὰ ἔλα ποὖναι ξένα...
Λείπ’ ἡ Πατρίδα μου ἀπ’ αὐτα, ἡ Μάνα μου ἡ Ἀθήνα·
ἀπὸ τὰ στήθεια ὁ παλμός, ἀπὸ τὸ νοῦ ἡ ἀκτῖνα·
ἡ γειτονιὰ ποῦ ἔπαιζα παιδί· ἡ Ἐκκλησιά μου
ποῦ μὲ τὰ ροῦχα πήγαινα, σταῖς σχόλαις, τὰ καλά μου·
τὸ μέρος ποῦ τραγούδησα τραγούδια τοῦ πολέμου,
τραγούδι’ ἀγάπης καὶ ἰτιᾶς· τὸ μέρος πὤχω κλάψει,
τὸ μέρος ποῦ ἐχάρηκα, ἂν χάρηκα ποτέ μου,
καὶ τὸ ρημοκκλησάκι μου πὤχω κερὶ ἀνάψει...
Τοὺς λείπει τὸ ἀγέρι μου, τὸ γαλανό μου χρῶμα,
τ’ Ἀπρίλη τὸ τριαντάφυλλο, τὸ μυρωμένο χῶμα,
γεμᾶτ’ ἀπὸ ἐνθύμησι, ἀγάπη, δόξα, πόνο.
Τοῦ κάκου εἰς τὴ γῆ αὐτὴ τὸ μάτι μου ἁπλόνω·
δὲν βλέπω τίποτα... μπροστὰ στὰ μάτια ἔχω σκέπη,
κ’ εἶναι τυφλὰ τὰ μάτια μας ἂν ἡ καρδιὰ δὲν βλέπῃ!