Τρέμει καὶ χεὶρ καὶ κύπελλον, πλὴν κ’ ἐκ χαρᾶς δακρύω, διότι νῦν δι’ ἄνθρωπον ἁπλῶς δὲν θὰ προπίω, ἀλλὰ διὰ Ἀρχάγγελον, Τιτᾶνα καὶ Προφήτην, διὰ σκηπτοῦχον ἀοιδόν, εὐάγγελον κομήτην, ὅστις κτυπᾷ τοῦ ὑλισμοῦ τὸ ἐπηρμένον τέρας τὰ φῶτα σβήνων τῆς νυκτὸς καὶ φέρων τῆς ἡμέρας· ὑψώσατε τὰ κύπελλα· προπίνω δι’ Ἐκεῖνον, ὅστις ὡς σκῆπτρόν του κρατεῖ τοῦ Γαβριὴλ τὸ κρίνον, κ’ ἔτη ἀγάπης καὶ χαρᾶς ἀγγέλλει φωτοβόλα· δι’ ἄνδρα, λέοντ', ἀετὸν καὶ ᾆσμα, ὅλα, ὅλα· διὰ τὸν Βίκορα Οὐγγώ, τὸ ὕψος καὶ τὸ βάθος, τὴν νύκτα πλὴν καὶ τ’ ὄνειρον, τὴν φλόγα καὶ τὸ πάθος. Διὰ τὸν Μουσοκράτορα, τὴν λύραν τῶν συγχρόνων, διὰ τὸ μέγα παρελθόν, τὸ ἐνεστώς, τὸ μέλλον, δι’ ἐστεμμένον, ἀλλὰ οὐχὶ ὑπὲρ τῶν ἡγεμόνων, ἀλλ’ ὑπὲρ χαίτης λέοντος καὶ πτέρυγος ἀγγέλων. Προπίνω διὰ τοῦ Οὐγγὼ τὴν μεγαλοφυΐαν, τὴν ἀχανῆ διάνοιαν, τὴν ἀχανῆ καρδίαν, τὸ ἀἐτῶδες βλέμμα καὶ τὸ προστάζον ᾆσμα του. - Τὸ μέγα τοῦτο στέμμα. Ὤ, εἴθε νὰ τὸν ἔχωμεν πολὺν καιρὸν εἰσέτι· εἴθε να μένῃ μὲ ἡμᾶς ἀκόμη μακρὰ ἔτη, ζωὴν νὰ δίδῃ εἰς καιροὺς ἐμπνέοντας καὶ ρώμην καὶ στέμμα μας νὰ ἔχωμεν τὴν ἀργυρᾶν του κόμην. Ὸ κόσμος νῦν εἶναι Αὐτός· Μετέωρον αἰώνων περίλαμπρον· δρῦς γηραιὰ εὐγενεστέρων χρόνων· ἡ γέφυρα ἡ μόνη ἥτις τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τ’ ἄνω συνενόνει... Αὐτὸν καὶ μόνον ἔχουσι τὰ πενιχρά μας ἔτη, νὰ δείξωσιν εἰσέτι. Θαρρῶ πὼς τὴν στιγμὴν αὐτὴν ἐν μέσῳ μας προβάλλει· πίωμεν, φίλοι, πίωμεν· τὸν οἶνον μεταβάλλει ἡ πρόποσις ὑπὲρ Οὐγγώ, αὐτή, εἰς Κοινωνίαν· ἂς κοινωνήσουν αἱ ψυχαὶ τὴν μεγαλοφυΐαν!