Ὑψώσατε τὰ κύπελλα μετὰ θερμῆς καρδίας,
καὶ πλήρεις εὐφροσύνης,
μέχρι πυθμένος πίετε ὑπὲρ τῆς Βρεττανίας.
Ὁ οἶνος νέκταρ λέγεται ὁ τῆς εὐγνωμοσύνης·
λέγεται Ἄστυγξ, Κοδριγκτόν, καλεῖται Ναυαρῖνον·
νεκρὰ θὰ ἦτον ἡ Ἑλλὰς, ἀστὴρ ἄνευ ἀκτίνων
καὶ δούλης ἔτι πτῶμα,
ἐὰν ὁ μεγαλήτερος τῶν φιλελλήνων ὅλων,
ὁ Κάνιγκ, ἄφηνε κλειστὸν τὸ διατάσσον στόμα...
Ἐὰν ὁ Βύρων, τοῦ Βορρᾶ ὁ ἔξαλλος Ἀπόλλων,
δὶς Ἕλλην, ἅπαξ Βρεττανός, ἆ, ὄχι, Ἕλλην μόνον,
δὲν ἥρπαζε τὴν λύραν του, τὴν Λύραν τῶν αἰώνων
κ’ ὑπὲρ ἡμῶν δὲν ἔσυρε μ’ ᾀσμάτων θείους ἤχους,
τὴν Δύσιν τὴν ἀνάλγητον. σκληρὰς ψυχάς, ἀψύχους!
Ὤ, ναί· κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς πάλης τὴν ἁγίαν,
λύρ’ ἀνταξία ὕμνησε τὴν Τιτανομαχίαν·
Ἑλλὰς καὶ Βύρων ἔδωσαν τὴν χεῖρα ἀμοιβαίως,
εἰς ἓν ἡνώθη φῶς καὶ πῦρ, ἡ Σπάρτη κι’ ὁ Τυρταῖος,
κ’ ἔκθαμβοι εἶδον οἱ Λαοὶ μέσῳ πυρὸς καὶ σάλου,
ἐπὶ θεάτρου ἀληθοῦς, θεάτρου κόσμου ἄλλου
τὴν Κρήτην καὶ τὴν Ἀττικήν, τὴν Χίον, τὴν Μεθώνην,
Μεσολογγίου ἀστραπὰς καὶ ἀνημμένην κόνιν...
Καὶ εἰς ὀρχήστραν ἤκουον παιᾶνας ἄλλων χρόνων,
καριοφυλλίων κεραυνοὺς καὶ ᾄσματα Βυρώνων!
Βυρώνων! ὤ, τὸ ὄνομα τοῦ ψάλτου μας, εἰς τ’ ὄμμα
δάκρυον φέρει· τὴν ψυχὴν μυρόνει καὶ τὸ στόμα
ἂν μόνον τὸ προφέρῃς
ἐνθουσιᾷς, εὐρύνεσαι καὶ θλίβεσαι καὶ χαίρεις!