Θέλει ἡη ἐρυθρὰ ὁδὸς νὰ κυανίσῃ, θέλει
τὰ ἔτι χθὲς Κρατίδια, ἡ χεὶρ μας νὰ συστέλλῃ·
νὰ λάβῃ τέλος ἡ Πατρὶς τὴν θέσιν της, νὰ λάβῃ,
καὶ πλέον νὰ μὴ λέγωνται οἱ ἀδελφοί μας σκλάβοι.
Προπίωμεν, προπίωμεν ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ πάλιν,
εἶνε ἡ ἄφθιτος πυρὰ εἰς καίουσαν αἰθάλην.
Μόνον Αὐτὸς ἀπέμεινεν εἰς τόσην λειψανδρίαν,
καὶ φεῦ! ἂν ἔχῃ τὴν ζωήν, ὡς οἱ λοιποὶ βραχεῖαν...
Μακρὰν τὰ νέφη· δότε μοι καὶ πάλιν νέον οἶνον.
Προπίωμεν μετὰ τὴν δρῦν δι’ ἓν εὐῶδες κρίνον,
ὅπερ τὰς ρίζαν τῆς δρυὸς ἀδελφικῶς μυρόνει
καὶ τὴν σεμνήν του κεφαλὴν ἐγγύς της ἀνυψόνει...