Ἐγὼ καὶ τὸ ἀδέλφι μου ποῦ κείτεται στὸν ᾍδη,
τὸ τουρκομάχο ἐψάλαμε, τὸ ἄγριο λαγκάδι,
ποῦ εἶχε τὰ Γριβόπουλα ἐλάτια καὶ πλατάνια,
σημαία τὴν Ἐλευθεριά, λουλούδια γιαταγάνια...
Τὴ λύρα ἀδελφώσανε μὲ τὰ βαρειὰ τουφέκια
τοῦ τουρκομάχου Λαγκαδιοῦ... κ’ ἡ φλογερὴ χορδὴ της,
ἔπερνε τὸ τραγοῦδί της ἀπὸ τ’ ἀστροπελέκια
καὶ κάθε Γρίβα τουφεκιὰ ἐγίνουνταν φωνή της...
Γρίβας δὲν ἐξεσπάθωσε χωρὶς νὰ κελαδήσω·
Γρίβας ποτὲ δὲν ἔπεσε χωρὶς νὰ τὸν θρηνήσω!